13 mei 2009 vervolg verhaal begin van mijn reis

Als je bij de gate zit dan gebeuren er de leukste dingen. Het mooiste was dat er kinderen aan het spelen waren, het waren drie meisjes van drie verschillende gezinnen. Alle drie deden ze hun eigen ding totdat er 1 bij het raam ging zitten naast een steunbalk. Ze zong wat en even later ging het andere meisje aan de andere kant zitten van de steunbalk. Je zag de energie stromen om aandacht te krijgen van elkaar. Grappig was het om te zien dat ze hun eigen lied zongen terwijl de steunbalk voorkwam dat er contact was tussen hun. Het was super mooi om te zien hoe puur deze kinderen waren. Ik keek even later om mijn heen en zag een indier glunderen naar mij op het moment dat hij mij aankeek. Ongeveer 5 minuten later kwam het derde meisje erbij zitten en schoof langzaam in de richting van 1 van de meisjes. Zij wilde er echt bij horen en dat kon ik mij ook wel voorstelllen want het was geweldig om te zien hoeveel liefde deze kinderen uitstraalde. Wie zou daar niet bij willen horen. Ik keek de meisjes los van elkaar aan en ik lachtte naar ze. Er was een soort flikkering in hun ogen deze flikkering kwam voor mijn gevoel uit de essentie. Het was werkelijk super want dit raakte mij van binnen. Het was weer fijn om de liefde en het plezier van het innerlijke kind te ervaren. De tijd ging snel voorbij en er werd omgeroepen dat er bepaalde mensen naar voren moesten komen. De vrouwelijke stem had nogal veel problemen met het uitspreken van de namen en een stel (man en vrouw) keek mij aan en moest hier om lachen, ik glimlachte terug. Even later moesten we allemaal inchecken. Eindelijk, we konden gaan zitten in het vliegtuig. Nou, deze ruimte was voor een kabouter en dat moest ik dus plusminus 12 uur volhouden dat was echt een uitdaging. Ook tijdens deze reis zie je dan ook hoe mensen zijn. Vooral gratis drinken en dan vooral veel alcohol naar binnen werken. De gulzigheid droop er van af. Ik moest er wel om lachen het leek er net op of dit allemaal het laatste was in het vliegtuig. Het eten was lekker en ik begon aan mijn eerste vergatarische hap in het vliegtuig. Ik ben namelijk begonnen om geen vlees te eten tijdens deze reis en misschien stop ik er wel helemaal mee. Het lijkt op een uitdaging maar voor mijn gevoel gaat het mij wel lukken (tot nu toe geen vlees gegeten). De uren gaan voorbij en ik mediteer en slaap veel. Ik heb weinig contact met mensen tijdens deze vlucht en dat vind ik helemaal okay. Aan het eind van deze vlucht spreek ik met de buurman voor mij en naast mij over de kosten voor een taxi naar wildfield. Ze geven verschillende prijzen aan 600 of 700 roepees tot 1100 roepees. Ik was blij met dit gesprek want nu had ik tenminste een indicatie. Tijdens dit gesprek landen we behoorlijk hard op bangalore maar het gaat goed. "We zijn er". Op het vliegveld is er ook een extra controle i.v.m. de epidemie vanuit Mexico. Voor mijn gevoel is dit weer een teken dat er grote veranderingen zijn in de wereld. Het teken is dat we kwetsbaar zijn en we het systeem eens moeten gaan bekijken want NU ineens overal iets opsteekt worden we weer angstig tenminste het EGO want die zoekt alleen maar naar die angsten en drama's in het leven. Eerlijk is eerlijk maar het is blijkbaar niet boeiend genoeg voor mij want ik maak mij er niet druk over. Alles loopt vlot en ik wissel dan 100,-- euro in bij Thomas Cook. Ik krijg hiervoor 5.930,-- roepies maar volgens de wisselkoers op internet had dit 6.527.10 moeten zijn. Hmmm al direct moet ik scherp zijn om te kijken waar al het verschil zit. Aan de balie hebben we een leuk gesprek. Ik sta te rommelen in mijn tas en ben echt opdat moment een treuzelkont maar blijkbaar hebben ze in india hier er geen problemen mee en hebben ze alle tijd. Voordat ik weg wil gaan moet ik nog een formulier invullen want anders mag ik niet de deur uit. Ik vul het snel in en vertrekt dan richting de taxies. Daar word ik direct opgevangen door een organisatie die graag geld wil verdienen. Ik ga dan in gesprek met ze over de prijs maar er valt niet te onderhandelen het is al laat en ik heb zelf er geen zin in om hierop verder te gaan dus ga ik akk. met de prijs 1100 roepies en vertrek dan met een aardige chauffeur richting wildfield waar de Ashram is van Saibaba. Voordat we instappen maak ik nog wat foto's (inclusief mijn bekende ORBS). Onderweg praten we wat over van alles en nog wat. Het is mijn eerste rit in india en wer rijden in de nacht het is ongeveer 1:30 uur het raam staat open en er komt een lekkere geur naar binnen. Het Land ruikt naar verbrand Hout en de temperatuur is rond de 28 graden celsius (zalig). We komen behoorlijk veel verkeer tegen vooral vrachtwagens waar de achterlichten stuk van zijn. Het stuur van de automobilist zit rechts en we passeren dan ook de vracht wagens of auto's aan de rechterkant. De eerste keer dat we langs een vrachtwagen moesten ging de taxichauffeur flink toeteren. Ik schrok me rot de eerste keer en dacht bij mijzelf, NOU, die heeft volgens mij last van STRESS. Maar na vele auto's was het al weer gewoon. Ze toeteren namelijk daar allemaal als ze passeren, gekke werk en veel lawaai. In de auto laten we elkaars muziek horen dat was erg leuk en gaf een mooie verbinding. Voordat ik wist waren we aangekomen bij de Ashram van Saibaba. We stonden voor de universiteit maar daar niemand aanwezig. Gelukkig had ik nog een alternatief Sati Renaissance daar was nog iemand wakker. PFFF gelukkig. Omdat ik nog niet wist wat de waarde was van de roepie gaf ik de chauffeur 5 roepies achteraf gezien schandalig weinig. De chauffeur keek me toen al zo raar aan met een afkeurende blik. In het het hotel kreeg ik sleutel nr. 10 hmmm alweer zo's signaal (ben namelijk geboren op 5 mei en ik woon op nr. 55 - samen het getal 10). De kamer ziet er geweldig uit en ik duik zo snel als maar mogelijk is onder de deken. Mijn eerste nacht is begonnen in Inia het is nu 30 April 2009.